(پسادکتری برنامه ریزی شهری و عضو هیأت علمی دانشگاه)
یکی از نقایص عمده شهرسازی معاصر، سر سپردگی بیش از حد شهرها به حرکت سواره و خودرو محور بودن فضاهای شهری است. امروزه در ایران با تسلط تدریجی حرکت سواره بر فضاها و معابر شهری، ارزش ها و جاذبه های اجتماعی فضاهای فرهنگی- شهری رو به نزول رفته است. از این رو موضوع گسترش فضاهای پیاده و ساماندهی آنها به ویژه در شهرهای بزرگ و رو به رشد، مورد توجه جدی برنامه ریزان و شهرسازان بوده است.
پیاده راه ها جدا از جذابیت واژه ای و محتوایی، موضوعات پیچیده ای هستند که در صورت داشتن نگاهی غیرتخصصی به آنان، ضمن افزودن بر مشکلات کالبدی، ترافیکی و محتوایی شهری، انسجام فضای شهری و نشاط بخشی فضا را مورد تردید جدی قرار می دهند. از این رو احداث و استقرار این فضاها بدون توجه به مطالعات امکانسجی آنها و صرفا با تاکید بر اجرای برنامه هایی پر صدا و بدون در نظر گرفتن پیامدهای فضایی- کالبدی آن، اشتباهی مسلم در تحول فضای شهری به حساب می آید.
آنچه مشخص است رفتار شعار گونه مدیران شهری در برخورد با استانداردهای مدیریت شهری، موضوعی است که جدا از تحمیل هزینه های قابل توجه به شهرهایی ضعیف با درآمد نه چندان پایدار، اساس توسعه مشوش شهری، از بین بردن فضاهای تجاری- حیاتی و عدم توازن در ایجاد سکونتگاه هایی پایدار،گ و مواردی از این دست را به دنبال خواهد داشت.
مهمترین پیش نیازهای ضروری برای ایجاد پیاده راه های شهری به شرح ذیل است:
۱. بالا بردن امنیت فضای عمومی شهری
۲. بالا بردن ضریب سرزندگی فضای شهری
۳. کاهش انزوای شهری و لزوم تعامل فضایی بین شهروندان
۴. عدم قطع دسترسی های اساسی در شریان های اصلی شهر به موازات توسعه پیاده راه های شهری.
۵. ارتقا سطح زیست پذیری و شکوفایی شهری فضاهای عمومی شهری
۶. لزوم انجام مطالعات امکان سنجی توسط تیم های متخصص نه لزوما آشنا به موضوع
۷. توجه به مقوله پیاده راه های شناور (قابل تغییر) شهری و....
