به گـزارش هه نـگاو، در گذشتە یکی از وظایف پدر حفظ امنیت خانواده و محافظت از آن در مقابل تهاجم اقوام دیگر، و وظیفه دیگرش روشن نگه داشتن آتش به عنوان سمبل حیات و بقای نسل  بوده است.
روشن بودن اجاق خانوادەای به معنای حضور پدر به عنوان نیروی دفاعی تلقی می شد و مهاجمان را در حمله به خانواده مردد می ساخت. چنانچه پدر حضور نداشت روشن نگه داشتن اجاق وظیفۀ فرزند (پسر) بود؛ در نتیجه خانوادەای که پسر نداشته اجاقش کور( خاموش) بود و به تدریج به خانواده های بدون فرزند پسر "اجاق کور" گفته شد و این اصطلاح امروز هم به همین معنا بکار می رود.
هنوز هم تا حدودی این فرهنگ باقیست کە عروس قبل از رفتن به خانەی داماد دور اجاق خانه پدری (بە ویژە گرد تنور) می گردد تا نسل پسر باقی بماند.

در اتاقک های غار کرفتو هم مشاهده می شود که خانوارهایی که پسر نداشتن جای  وسیله روشنایی شب بر دیوار این اتاقک ها حک نشده، نمونەاش اتاقی که ستون سنگی دارد.